Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΤΖΩΝ ΝΤΟΥΛΙΤΛ

Παιδικό Βιβλίο

Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και πολλά χρόνια, όταν οι παππούδες μας ήταν μικρά παιδιά, ήταν ένας γιατρός, που τον λέγανε Ντουλίτλ, Τζων Ντουλίτλ, και ήξερε πάρα πολλά πράματα.
Ζούσε στο Πάντλεμπυ, μια μικρή πόλη πάνω στον ποταμό Μαρς. Όλος ο κόσμος, νέοι και γέροι, τον γνώριζαν καλά εξ όψεως. Κάθε φορά που κατέβαινε το δρόμο με το ψηλό του καπέλλο, καθένας έλεγε: «Αυτός που πάει κάτω είναι ο Ντουλίτλ. Σοφός άνθρωπος!» Και τα σκυλιά και τα παιδιά όλα έτρεχαν από πίσω του και τον ακολουθούσαν για ώρα· ακόμα και οι κάργιες από το καμπαναριό έβγαζαν χαρούμενες φωνές και τούγνεφαν με το κεφάλι τους. [...]
Αγαπούσε πολύ τα ζώα και είχε στο σπίτι του ένα σωρό, και ήμερα και άγρια. Εκτός από τα χρυσόψαρα της λιμνούλας, στο βάθος του κήπου, είχε και κουνέλια στην αποθήκη, άσπρα ποντίκια μέσ' στο πιάνο, μια βερβερίτσα στο ντουλάπι με τ' ασπρόρουχα κι' ένα σκαντζόχοιρο μέσα στο κελάρι. Ακόμα μια αγελάδα με το μοσχαράκι της, ένα γέρικο κουτσό άλογο -είκοσι πέντε χρονών- κότες, περιστέρια, δυο αρνιά και πολλά αλλά ζώα. Μα τα πιο αγαπημένα του ήταν η Νταμπ-Νταμπ η πάπια, ο Τζιπ ο σκύλος, το Γκαμπ-Γκαμπ το γουρουνάκι, ο Πολυνησίας ο παπαγάλος κι η Του-Του η κουκουβάγια